Met de release van de L1-scanner voor de DJI M300 UAV heeft er een paradigmaverschuiving plaatsgevonden in de UAV-scannermarkt. De RGB-kleurwaarde wordt aan het meetpunt toegekend zodra de puntenwolk is geregistreerd. Bij voldoende puntdichtheid kunnen controlepuntvelden gemakkelijker in het meetresultaat worden opgenomen en kan de nauwkeurigheid aanzienlijk worden vergroot. We hebben de basisnauwkeurigheid van scannervluchten getest in uitgebreide meetvluchten en zijn tot de conclusie gekomen dat de Airscanner voordelen heeft wat betreft de directe beschikbaarheid van de meetresultaten, maar de basisnauwkeurigheid laat veel te wensen over. Een nauwkeurigheid van minder dan 10 cm kan alleen worden bereikt met een geschikte vliegopstelling (lage vlieghoogten) en met zichtbare controlepuntvelden en daaropvolgende verhoogde georeferentie.
In vergelijking met fotogrammetrische evaluatie kan men aannemen dat UAV-fotogrammetrie nog steeds betere resultaten en hogere puntdichtheden oplevert (tenminste voor normale terreinstructuren). Dit komt enerzijds doordat de bepaalde beeldcoördinaten met grote precisie in de Exif-header worden geschreven. Dit is in ieder geval het geval bij de PH4 RTK en de M300 van DJI, die vanuit afstand, richtingshoek en zenitafstand de excentriciteit van de sensor met grote precisie bepalen en invoeren. Met de daaropvolgende bundelblokaanpassing wordt het beeldblok ook zonder controlepuntvelden bepaald met een nauwkeurigheid die voldoende is voor veel taken van bouwplaatsbewaking, terreinmodellering en massabepaling. Het is hier echter nog steeds zo dat als je de cm wilt, je een stap verder moet gaan en volgens bepaalde criteria een exact controlepuntveld in je overwegingen en berekeningen moet opnemen.
